محمدحسن ادریسی، در آئین بزرگداشت مولانا جلال الدین محمد بلخی که در سالن شیخ‌بهایی شاهین‌شهر برگزار شد با بیان اینکه مولانا با وجود آشنایی با تمام فنون شعر هرگز مدعی برتری نسبت به سایر شعرا نبود، اظهارکرد: مولانا بر فنون، رموز و اجزای شعر تسلط کامل داشت و در بررسی آثار او آشنایی و تسلطش به موسیقی آشکار است، اما او هرگز مدعی برتری نبود.

وی شعر را یکی از وسایل مولانا در بیان افکار و نطراتش دانست و افزود: بررسی آثار و زندگینامه مولانا نشان می‌دهد که  شعر و موسیقی در بیان اندیشه هایش نمود دارد و عرفان مولانا از معدود مکتب‌های است که از شعر و موسیقی بهره می‌برد.

به گزارش ایسنا، این استاد دانشگاه اصفهان، ادامه داد: ارتباط عرفان با شعر و موسیقی به شدت در هم تنیده و پیچیده است و مولانا از عجین شدن موسیقی و شعر در بیان حالات درونی، افکار و احوالات خویش بهره برده و شعر موسیقایی در بیان افکار مولانا به واسطه ریتمیک و پویا بودن آن تاثیرگذار، ادامه دار و زنده است.

وی همه هنرها را دو روی یک سکه برشمرد و تصریح کرد: همه هنرها در درون مطالب ویژگی‌های یکسانی دارند، اما به انواع مختلف بیان می‌شوند، ادبیات و شعر آمیخته به یکدیگرند و مولانا نیز در نهایت استادی و زیبایی از آن بهره جسته است.

مولانا و ملاقات با شمس تبریزی 

ادریسی در تکذیب برخی متون تاریخی که در آن مولانای قبل از شمس را بی ارزش و فاقد درک از دنیای عرفان معرفی ‌کرده‌اند، گفت: بر خلاف منقولات متون تاریخی مولانا پیش از دیدار با شمس تبریزی از اساتید و مدرسان علوم مختلف بوده و استاد “جلال الدین همایی” در کتاب دو جلدی مولوی‌نامه به این مهم اشاره کرده‌ است. همچنین مولانا با رقص و موسیقی به این شکل در عرفان آشنا نبوده اما به سبب آشنایی با شعر، ادبیات و عرفان، مجالس سبعه برگزار کرده‌ است.

این عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان با بیان اینکه در ملاقات مولانا و شمس تبریزی حالات، روحیات و راه‌های بیان در مولانا تغییر کرد، ادامه داد: اطلاعات واصله از شمس تبریزی عموما ناقص و پر از تناقضات است و برخی او را بی‌سوادی ژولیده‌ای دانسته‌اند که در عرفان به درجاتی رسیده است.

وی با بیات اینکه دیدگاه مولانا به شمس نگاه به یک انسان کامل است، گفت: مولانا شمس را مجسمه انسان کاملی می‌داند که بر اساس متون دینی باید مطیع و همراه این انسان کامل بود.

ادریسی رابطه مولانا و شمس را عاشق و معشوق  دانست و تصریح کرد: منظور از رابطه عاشق و معشوق رابطه عشقی میان دو فرد مذکر نیست بلکه هدف بیان رابطه عمیق مرید و مرادی در عرفان است.

وی با بیان اینکه عشق از منظر مولانا زیربنای خلقت و هستی است، خاطرنشان ‌کرد: در عرفان مکاتب بسیاری وجود دارد، اما مکتب مولانا متفاوت بوده، زیرا معتقد است راز هستی و خلقت بر پایه عشق بنا شده و همه چیز به سبب ماهیت وجودی عشق ساری و جاری است.

این استاد دانشگاه اصفهان، با اشاره به تکثر آثار مولانا و برخوردهای متفاوت با آن‌ها ادامه داد: مثنوی معنوی مولانا ۲۶هزار بیت را در بردارد و در شش دفتر تنظیم شده ‌است، اما ۱۸ بیت ابتدای آن عصاره و خلاصه آن بوده و بیانگر “من از معبودم و خداوند دور افتاده ام و مشتاقانه می‌خواهم بازگردم سوی او همانند دور افتادن عاشق از معشوق” است.

وی مولانا را از معدود شاعرانی دانست که سه کشور مدعی تملک و مالکیت او را دارند و گفت: شهرت جهانی مولانا عظیم و فراگیر بوده و کشورهای افغانستان به سبب زادگاه مولانا در بلخ، اشعار به زبان فارسی مولانا در ایران و ترکیه به دلیل محل دفن مولانا در قونیه مدعی مالکیت اویند.

ادریسی ادامه داد: هر سه کشور به دنبال مالکیت شاعر هستند، اما هیچ کدام تلاشی برای درک بهتر از افکار، باورها و تاثیر آن دیدگاه‌ها بر زندگی فردی و اجتماعی انسان نکرده اند.

منبع: ایسنا